موسیقی محیطی ژانری از موسیقی است که بر لحن و جو بر ساختار موسیقی سنتی یا ریتم آن تأکید دارد . نوعی موسیقی دستگاهی ، ممکن است فاقد ترکیب بندی نت ، ضرب آهنگ یا ملودی ساختاریافته باشد. از لایه های صوتی بافتی استفاده می کند که می تواند به هر دو حالت گوش دادن منفعل و فعال پاداش دهد و احساس آرامش یا تعمق را ترغیب می کند. گفته می شود این ژانر کیفیت “جوی” ، “تصویری” ، یا “محجوب” را تداعی می کند . طبیعت صداهای ممکن است شامل، و صدای آکوستیکسازهایی مانند پیانو ، تارها و فلوت ممکن است از طریق یک سینتی سایزر تقلید شوند .

این ژانر از دهه 1960 و 1970 ، زمانی که سازهای جدید موسیقی مانند سینتی سایزر به بازار گسترده تری معرفی می شدند ، شکل گرفت.  آن پیش گویی شده بود اریک ساتی را مبلمان موسیقی و سبک مانند بتن از musique ، حداقل موسیقی ، جامائیکا داب و آلمانی موسیقی الکترونیک ، اما برجسته نامگذاری شد و توسط موسیقیدان بریتانیایی محبوبیت برایان انو در سال 1978 با آلبوم خود محیط 1: موسیقی برای فرودگاه ها ؛ Eno اظهار داشت که موسیقی محیط “باید به همان اندازه که جالب است نادیده گرفته شود.” اواخر دهه 1980 با برجستگی خانه وموسیقی تکنو ، پیرو فرقه تا دهه 1990 رشد می کند. موسیقی محیط ممکن است عناصر از موسیقی نیو ایج و موسیقی هواپیماهای بدون سرنشین ، به عنوان برخی از آثار ممکن است استفاده از پایدار یا تکرار یادداشت ها.

موسیقی محیطی به دلیل داشتن صدای “خسته کننده” و “بیش از حد روشنفکرانه” مورد انتقاد قرار نگرفت. با این وجود ، در طول سال ها ، به ویژه در عصر اینترنت ، به درجه خاصی از تحسین دست یافته است . با توجه به سبک نسبتا باز، موسیقی محیط اغلب تحت تاثیر قرار می گیرد از بسیاری از ژانرهای دیگر، اعم از کلاسیک ، آوانگارد موسیقی ، محلی ، موسیقی جاز ، و موسیقی جهان ، در میان دیگران.