در حالی که روش های زیادی برای بافتن احساس در موسیقی وجود دارد ، دو مورد از ساده ترین آنها سرعت و کلید است. آهنگ های شاد اکثراً دارای سرعت سریع و کلیدهای اصلی هستند. آهنگ های غمگین اغلب دارای سرعت آرام و کلیدهای جزئی هستند.

برای اثبات این موضوع ، استاد دانشگاه تورنتو ، گلن شلنبرگ ، آزمایشی را ترتیب داد. او از یک دانشجوی تحصیلات تکمیلی خواست 40 آهنگ برتر را که مطابق با این موارد مخفی است ، شناسایی کند. یافتن آهنگهای شاد مربوط به دهه های 1960 و 70 آسان بود – آهنگ “She Loves You” از گروه Beatles دارای سرعت سریع و کلید اصلی است. اما با هر دهه متوالی ، شکار نمونه های کمتری پیدا می کند.

آقای شلنبرگ می گوید: “وقتی نوبت به موسیقی معاصر می رسید ، یافتن موسیقی بدون صدای شاد واقعاً دشوار بود.”

تیم وی با مشاهده بیش از 1000 بازدید از بیلبورد از سال 1965 ، دریافت که آهنگ متوسط ​​طولانی تر ، کندتر و کمتر شاد است. سهم آهنگهای اصلی از 85 درصد از بازدیدهای پاپ در دهه 1960 به 42 درصد در دهه 2000 کاهش یافته است.

چی شد؟ شلنبرگ می گوید که به نظر می رسد فرهنگ پاپ انزجاری نسبت به موسیقی با صدای ساکارین ایجاد کرده است. بسیاری از آهنگ های معروف اکنون متناسب با سرعت و کلید نیستند. وی می گوید ، با جفت شدن نشانه های احساسی مختلط ، هنرمندان صدای پیچیده تری ایجاد می كنند.

به گفته گوش مدرن ، “اگر چیزی داشته باشید که به وضوح شاد به نظر برسد ، به نوعی کودکانه به نظر می رسد”. شلنبرگ به موفقیت رقص Aqua در سال 1997 با عنوان “دختر باربی” اشاره می کند. آهنگ سریع و اصلی با فروش سریع – اما به عنوان یک لذت گناهکارانه. آهنگ های رقص مورد قبول تر منتقدان مانند “Can’t Get You Out of My Head” از Kylie Minogue و “Hung Up” از Madonna دارای همان ضرب آهنگ سریع هستند ، اما هر دو در یک کلید جزئی قرار دارند.

حتی آهنگ شیرین تابستان “Call Me Maybe” ، ساخته کارلی ری جپسن ، در چند آکورد جزئی پرتاب می شود.

شلنبرگ می گوید موسیقی کلاسیک نیز انتقال مشابهی را تجربه کرده است. در دهه 1800 ، ساخته های دوران رمانتیک جفت و جنجال های سنتی / کلیدی را متزلزل کرد. این تغییر در موسیقی کلاسیک طی 300 سال اتفاق افتاد. موسیقی پاپ تنها پس از 50 سال همین چرخش را گرفت.

یک مطالعه قبلی توسط شلنبرگ نشان داد که نوازندگان آموزش دیده ترجیح می دهند آهنگ هایی با سرعت / جفت سازی غیر سنتی باشند. او می گوید ، موسیقی ترکیبی “پیچیده” به نظر می رسد. اکنون ، به نظر می رسد که فرهنگ پاپ در کل از این صدای جدید “پیچیده” طرفداری می کند.

شما چی فکر میکنید؟ آیا خاطرات ما احساساتی را که با شنیدن آهنگ های خاصی احساس می کنیم ایجاد می کند؟ یا آیا این یک ترفند است؟ آیا نویسندگان و آهنگسازان آهنگ از تئوری موسیقی برای تحریک احساسات ما استفاده می کنند؟ حدس من این است که احتمالاً کمی از هر دو است.